Konsultacja u psychoterapeuty młodzieżowego

Co to jest konsultacja?

Konsultacja wstępna to pierwsza rozmowa nastolatka i rodziców z psychoterapeutą w naszym ośrodku. Jej celem jest głębsze zrozumienie sytuacji, która jest powodem zgłoszenia. Zebranie w bezpośredniej rozmowie najważniejszych informacji pozwala zdecydować, czy jest potrzebna pomoc, a jeśli tak, to jaka i w jakiej formie. Spotkanie kończy się wspólnym ustaleniem dalszego trybu postępowania. Jeżeli w wyniku konsultacji okaże się, ze potrzebna jest specjalistyczna pomoc, może się okazać, że będzie ona zaproponowana u innej osoby.

Kogo zapraszamy na pierwsza konsultację? 

Na spotkanie, które trwa 50 minut, zapraszamy rodziców z nastolatkiem.

Co może być efektem konsultacji?

W trakcie tego spotkania MOŻE ZAPAŚĆ WSPÓLNA DECYZJA, ŻE:

– potrzebne jest jeszcze jedno spotkanie konsultacyjne, które pozwoli lepiej zrozumieć sprowadzające Państwa kłopoty,
– potrzebna jest KONSULATCJA LEKARSKA ,
– nastolatek powinien podjąć swoją PSYCHOTERAPIĘ INDYWIDUALNĄ lub GRUPOWĄ.
– rodzice, aby wspomóc proces leczenia swojego dziecka, powinni rozpocząć serię SPOTKAŃ RODZICIELSKICH zwiększających ich wiedzę na temat tego jak rozumieć i reagować na trudności pojawiające się w życiu dziecka.

Po pierwszym spotkaniu może również zostać podjęta wspólna decyzja o tym, że najefektywniejszą formą pomocy będzie podjęcie PSYCHOTERAPII RODZINNEJ przez wszystkich członków rodziny lub, że rodzice potrzebują pomocy terapeutycznej dla siebie w formie PSYCHOTERAPII INDYWIDUALNEJ lub PSYCHOTERAPII PARY.

Do kogo jest skierowana propozycja konsultacji? 

Propozycja konsultacji skierowana jest do tych rodziców, którzy na przykład:

– Chcą porozmawiać o swoich kompetencjach wychowawczych, skonfrontować swoją wiedzę i umiejętności z rozumieniem specjalisty.

– Chcą pomóc swojemu dziecku w przejściu ważnej zmiany w życiu (zmiana szkoły, rozwód rodziców, śmierć bliskiej osoby, choroba nastolatka lub rodzica itp.)

– Niepokoją się różnymi zachowaniami nastolatka, np.:
“nie chce ze mną rozmawiać”, “nie ma przyjaciół”, “nie wychodzi z domu”, “jest drażliwa”, “nic mu się nie chce”, “cały czas siedzi przed komputerem”, “nie może się skupić na lekcjach”, “nie chce chodzić/ nie chodzi do szkoły/ grozi mu wyrzucenie ze szkoły/ nie zdał”, “moje dziecko nie je, chyba zmusza się do wymiotów”, “tnie się”, “mówi, że się zabije”, itp.

– Zauważyli, że zaczynają zachowywać się w sposób, który im samym nie odpowiada : „Brakuje mi cierpliwości”, „Mam dosyć swojego dziecka”, „Zachowuję się w stosunku do niego zupełnie tak jak moja matka” itp.